Dziś obchodzimy Uroczystość Wszystkich Świętych. Tych, którzy cieszą się już Obliczem Ojca Miłosierdzia, ale także pragną nas wspomagać w naszej drodze do Niego. Wśród nich jest wielu znanych, ale jeszcze więcej nieznanych nam bliskich i dalekich osób. Poniżej przedstawiamy sylwetki świętych Klarysek Kapucynek – niech wstawiają się za nami – pielgrzymami.
Weronika Giuliani urodziła się w zamożnej rodzinie Mancini. Była najmłodszą z siedmiu córek. Rodzice dali jej na chrzcie imię Urszula. Kiedy miała 5 lat, umarła jej matka. Sakrament bierzmowania otrzymała w siódmym roku życia. Miała 10 lat, kiedy została dopuszczona do pierwszej Komunii świętej (1670). Wbrew woli ojca wstąpiła do zakonu klarysek-kapucynek w Città di Castello (1677). W rok później złożyła śluby zakonne. W zakonie przeszła wszystkie stopnie w hierarchii: od furtianki, kucharki, szatniarki, piekarki, zakrystianki, mistrzyni nowicjuszek aż po urząd ksieni klasztoru. Mistrzynią była przez 33 lata, ksienią 11 lat.
W 1694 przeżyła mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Chrystusem. 5 kwietnia 1697 w Wielki Piątek otrzymała dar krwawiących stygmatów. Na jej prośbę po trzech latach stygmaty zanikły, ale cierpienie ran Chrystusa pozostało. W nagrodę za nabożeństwo do Męki Pańskiej miała otrzymać w sercu swoim wyryte znaki tej męki.
Z polecenia spowiedników Weronika zostawiła Dziennik (liczący około 22 tysięcy stron) swojego życia, w którym opisuje swoje mistyczne przeżycia absolutu (łączności ze zmartwychwstałym Jezusem Chrystusem), zostawiła także Listy i Poezje. Zmarła, po długiej chorobie, 9 lipca 1727.
Floryda Cevoli, właśc. wł. Lucrezia Elena Cevoli (ur. 11 listopada 1685 w Pizie, zm. 12 czerwca 1767 w Città di Castello) – włoska klaryska kapucynka (OSCCap), dziewica i błogosławiona Kościoła rzymskokatolickiego.
W 1703 roku wstąpiła do klarysek kapucynek w Città di Castello i przyjęła imię Floryda. W dniu 8 czerwca 1703 roku rozpoczęła nowicjat w obecności św. Weroniki Giuliani. W 1727 roku została wybrana na przełożoną klasztoru.
Zmarła 12 czerwca 1767 roku w opinii świętości. Beatyfikował ją Jan Paweł II 16 maja w 1993 roku.
Urodziła się 4 października 1687 r. jako Małgorzata Martinengo. Pochodziła ze szlacheckiego rodu. Gdy miała pięć miesięcy, zmarła jej matka. Jej ojciec ożenił się ponownie, a macocha wraz ze służącą zajęły się wychowaniem Małgorzaty. Po zakończeniu edukacji domowej z prywatnym nauczycielem została odesłana do szkół zakonnych m.in. sióstr Augustianek. Już w młodym wieku wyróżniała się szczególną pobożnością. Wraz ze swoimi koleżankami zaplanowały ucieczkę ze szkoły i zamieszkanie w pustelni, aby oddać się modlitwie. Plan nie został zrealizowany, ale Małgorzata dalej szukała możliwości, aby oddać swoje życie Bogu. W wieku 13 lat oddała swoje dziewictwo Bogu. Trzy lata później ojciec oznajmił jej, że zaaranżował jej małżeństwo z synem senatora Republiki Weneckiej. Małgorzata doświadczyła wówczas wizji, gdzie Matka Boża wskazała jej habit kapucynek. Wbrew sprzeciwowi rodziny kobieta zdecydowała się wstąpić do klasztoru.
W czasie okresu próbnego w Maggi prowadzonym przez siostry urszulanki była dręczona przez różne pokusy, przez co wahała się o słuszności podjętej decyzji. Zastanawiała się także nad zamążpójściem. Idąc za radą służącej, spędziła noc na modlitwie, po której była już pewna, że resztę życia pragnie poświęcić Bogu.
Po zakończeniu okresu nowicjatu, w wieku 18 lat, w 1705 roku, wstąpiła do zakonu mniszek Klarysek Kapucynek i przyjęła imię zakonne Maria Magdalena. Po latach pracy zakonnej powierzono jej obowiązki mistrzyni nowicjatu i została przełożoną klasztoru. Siostra Maria Magdalena otrzymała dar stygmatów, a podczas modlitwy miewała wizje oraz ekstazy. Zmarła, mając 49 lat, w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Leona XIII w dniu 3 czerwca 1900 roku.
Maria Costanza Panas (ur. 15 stycznia 1896 jako Agnese Pacifica Panas w Alano di Piave, zm. 28 maja 1963 w Fabriano) – włoska zakonnica, klaryska kapucynka, Błogosławiona Kościoła katolickiego. Urodziła się w Alano di Piave, w prowincji Belluno jako dziecko Antoniego Benvenuto Panasa i Marii Biasotto. Jej rodzice rzemieślnicy stracili pracę z powodu industrializacji regionu i w 1902 roku zostali zmuszeni do emigracji do Stanów Zjednoczonych. Panas została pozostawiona pod opieką swojego wuja, księdza Angelo, który był kapelanem w Asiago, a później arcykapłanem w Enego, i który mieszkał ze swoją siostrą pielęgniarką Marią. Naukę szkolną rozpoczęła u kanosjan w Feltre, a następnie kontynuowała ją w Vicenzy. 5 sierpnia 1906 przystąpiła do pierwszej komunii świętej. Panas pozostała pod opieką wuja (od niego otrzymała początkowe wykształcenie i formację religijną) aż do powrotu rodziców w 1910 roku. Tego roku przeniosła się do kolegium św. Alvisa w Wenecji, gdzie uczęszczała również do Instytutu Niccolò Tommaseo, który ukończyła w 1913 roku. W 1914 poznała tam ojca Luigiego Fritza, który zaczął służyć jako jej powiernik i kierownik duchowy aż do końca ich życia (co nastąpiło w ciągu kilku tygodni od siebie). Panas wyjawiła wujowi i rodzicom swoje zamiary, że ze względu na dojrzewające powołanie pragnie zostać profeską zakonną. Jej wuj i rodzice sprzeciwiali się temu i próbowali ją odwieść od tego zamiaru, ale Fritz zachęcił ją i pomógł jej opuścić dom, aby mogła wstąpić do klasztoru w Fabriano 11 października 1917. Panas przyjęła habit zakonny 19 kwietnia 1918 i przyjęła imię „Maria Costanza”, a pierwszą profesję złożyła 8 maja 1919. Profesję wieczystą złożyła na ręce opatki 9 maja 1922 Panas została wybrana 19 maja 1927 na mistrzynię nowicjatu, a następnie 22 czerwca 1936 na opatkę; funkcję tę pełniła do 1952, choć w 1955 została ponownie wybrana na tę funkcję i pełniła ją aż do śmierci. W latach 50. Panas zaczęła odczuwać skutki złego stanu zdrowia, takie jak pogarszający się wzrok, a w 1959 zachorowała. Jednak 19 lutego 1960 stan jej zdrowia pogorszył się z powodu paraliżującego zapalenia stawów, które przykuło ją do łóżka na resztę życia. Panas cierpiała również na astmę i zapalenie żył, miała problemy z sercem i często miewała nudności z powodu wysokiej gorączki, z którą często musiała się zmagać. Z czasem jej stan zdrowia stopniowo się pogarszał, a ona sama ofiarowała swoje cierpienia za papieża Jana XXIII i za pomyślne zakończenie Soboru Watykańskiego II, który rozpoczął się pod koniec 1962 roku. Panas zmarła w swoim pokoju 28 maja 1963 roku.
Laurencja Longo urodziła się w 1463 w hiszpańskiej rodzinie szlacheckiej. W 1483 roku wyszła za mąż za Juana Llonga, zaufanego współpracownika Ferdynanda Aragońskiego. W 1506 roku wraz z mężem, który wówczas został mianowany wiceregentem Królestwa Neapolu i dziećmi przeniosła się do Neapolu. Trzy lata później w 1509 roku jej mąż zmarł. Maria została sama z dziećmi. W 1516 roku została tercjarką franciszkańską. Poświęciła się działalności charytatywnej, a w 1522 ze swoich pieniędzy założyła szpital Santa Maria del Popolo degli Incurabili. W 1526 tamże został wybudowany dom dla byłych prostytutek. W roku 1535 założyła w Neapolu klasztor kapucynek św. Klary. 10 grudnia 1538 papież Paweł III uznał tę wspólnotę za II Zakon św. Franciszka (I Zakon św. Klary) i polecił go (na prośbę założycielki) opiece duchowej kapucynów sprowadzonych w 1529 do Neapolu, od których to powstała nazwa kapucynki. Maria Longo zmarła w Neapolu 21 grudnia 1539. 27 października 2020 papież Franciszek uznał cud za jej wstawiennictwem, co otworzyło drogę do jej beatyfikacji, która odbyła się 9 października 2021 w Neapolu.
Mieczysława Kowalska OSCCap, w zakonie Maria Teresa od Dzieciątka Jezus (ur. 1 stycznia 1902 w Warszawie, zm. 25 lipca 1941 w obozie koncentracyjnym Soldau w Działdowie) – polska siostra klaryska kapucynka, męczennica chrześcijańska i błogosławiona Kościoła rzymskokatolickiego. Pochodziła z ateistycznej rodziny. 23 stycznia 1923 wstąpiła do klasztoru klarysek kapucynek w Przasnyszu. Śluby czasowe złożyła w 1924, a wieczyste w dniu 26 lipca 1928. W klasztorze pełniła obowiązki furtianki, zakrystianki, bibliotekarki, mistrzyni nowicjatu i dyskretki. 2 kwietnia 1941 została aresztowana przez gestapo wraz z 36 siostrami klarysek kapucynek (całą wspólnotą Domu Zakonnego w Przasnyszu) i umieszczona w celi numer 31 niemieckiego obozu koncentracyjnego w Działdowie. Wkrótce ciężko zachorowała na gruźlicę. Świadoma bliskiej śmierci mówiła, że życie swe poświęca, aby siostry mogły wrócić do Przasnysza. W dwa tygodnie po jej śmierci wszystkie siostry otrzymały zwolnienie z Obozu koncentracyjnego Soldau (KL). 13 czerwca 1999 została Beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w gronie 108 błogosławionych męczenników II wojny światowej. Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci (25 lipca) i 12 czerwca (razem z pozostałymi błogosławionymi w grupie).
Maria Consolata Betrone (ur. 6 kwietnia 1903; zm. 18 lipca 1946) – Służebnica Boża Kościoła katolickiego, włoska klaryska kapucynka. Urodziła się wielodzietnej rodzinie. Mając 13 lat, w 1916 roku, usłyszała głos „Czy chcesz należeć cała do mnie?„, na co odpowiedziała „Jezu, tak„. W 1924 roku, mając 21 lat wstąpiła do klasztoru klarysek kapucynek. Była mistyczką; miała wizje i rozmawiała z Jezusem Chrystusem. Mistyczne przeżycia pisała w dzienniku. Zmarła w opinii świętości, a obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny.