Radość (z łac. laetitia) to emocjonalne poruszenie, wynikające z poznania i posiadania jakiegoś dobra, doświadczenie szczęścia powodowane różnymi wydarzeniami. To samo łacińskie słowo tłumaczy się jako: wesołość, urodzajność, bogactwo, piękno, wdzięk. W Biblii występuje w znaczeniu świeckim (życie, zdrowie) oraz religijnym i sakralnym jako jeden z owoców Ducha Świętego. W Starym Testamencie Bóg jest niewyczerpanym źródłem prawdziwej radości. W Nowym Testamencie Jezus głosi eschatologiczną radość (Iz 35,61) pojawiającą się „już teraz” (Mt 11,5; Łk 7,22); dopełnioną w przyszłości. Jezus nazywa smucących się „teraz” szczęśliwymi, ponieważ Bóg w eschatologicznej przyszłości obdarzy ich doskonałą pociechą (Mk 6,4; Łk 6,21) .
Przystań nadziei i radości naprawdę istnieje i pozostaje dostępna w każdym człowieku. Wydarzenia radosne istnieją w naszej pamięci, często się do nich wraca, aby na nowo móc je przeżyć, by poczuć się ożywionym i napełnionym życiem. Radość życia można jednak z wielu powodów zagubić. Będziemy zatem poszukiwać dróg, które mogą nas do przystani radości zaprowadzić.
Temat radości podejmowało wielu papieży, gdyż radość jest cechą rozpoznawalną człowieka żyjącego prawdziwie Bogiem, wszak chrześcijaństwo bez radości nie jest godne swojej nazwy. Papież Benedykt XVI powiedział w jednej ze swoich katechez, iż „radość nie jest przedmiotem rozrywki (…), prawdziwa radość związana jest z czymś znacznie głębszym (…), wiąże się ze związku z Bogiem” .